با این همه گـنـاه ز کـویت نـرانـدی‌ام            امـسـال هم به ماه مـحـرم رسـانـدی‌ام

پـشت سـرم دعـای تو و مـادر تو بود            دستم گرفتی و به حـریـمت کشاندی‌ام

چون طفل گمشده بغلم کرده‌ای حسین            پیش خودت نشانده و قدری تکـاندی‌ام

مـنّت سرم گـذاشـتی و از میان عرش            بـا نـام مـادر و پـدرم بـاز خـوانـدی‌ام

می‌خواهی‌ام هنوز و گرنه چو دیگران            با پول و شهرت از حرمت می‌پراندی‌ام

از کـودکی برای شـما خـیـمه می‌زدم            دنبال خویش کوچه به کوچه دواندی‌ام

یک روز بی‌تو زنده نمی‌مانم ای حسین            با آب و نان خواهر خود پروراندی‌ام

آید به گوش نالهٔ «هل من معـینِ» تو            در زیر دست و پا تَهِ گودال خواندی‌ام

مـظـلـوم کـربـلا لک لـبیک یا حـسین            تو می‌کـشی مرا لـک لـبیک یا حسین